Schooltje spelen

Als klein meisje wist ik het al vroeg: ik wilde juffrouw worden. Mijn broertje en knuffels hebben uren bij mij in mijn kring gezeten terwijl ik met mijn broertje schooltje speelde. Ik wilde zo graag kinderen helpen die het leren lezen, schrijven (spellen) of rekenen erg moeilijk vonden.

Ploeteren

Zelf was ik een leerling die inzet toonde en doorzette als iets lastig was. Ik zag echter wel aan mijn medeklasgenootjes die boos en verdrietig waren, dat dat niet bij iedereen even ‘makkelijk’ ging. De manier die de juffen hanteerden was ook niet altijd helpend helaas. Later op de middelbare en de pabo heb ikzelf ook best geploeterd om dingen te begrijpen en te behalen. Boos was ik dan op mijzelf omdat ik het niet snapte of voor elkaar kreeg. Hoe fijn zou het voor mij ook zijn geweest als er iemand was die de leerstof zo kon uitleggen in ‘Jip en Janneke taal’ zodat ook ik het snapte. Dat maakte mijn drijfveer alleen maar sterker: ik wilde zo’n leerkracht zijn voor leerlingen. De leerlingen stap voor stap een stukje dichterbij de leerstof brengen door terug te gaan naar de basis en het op een ‘andere’ manier aan te bieden dan de manieren die al geprobeerd waren.

Te boos

Zo heb ik bijna 10 jaar volgemaakt als bevlogen leerkracht. Ik hoor je denken. Nog geen tien jaar? Nee. Ik was zó ontzettend boos. Weet je waarom?

Omdat mij gewoon medegedeeld werd dat ik de leerlingen die huilend boven hun rekenboek zaten, in mijn klas, niet mocht helpen. Ik moest maar aandacht geven aan de leerlingen die potentie hadden. Nou dan heb je aan mij een verkeerde. Natuurlijk liet ik die leerlingen niet stikken en wat was er gebeurd met de visie die mij was bijgebracht op de pabo en tijdens studiedagen? Mij is geleerd: hogen eisen te stellen aan de leerlingen zodat ik ze uitdaag. Doordat ik ze uitdaag laten zij zien over welke talenten en vaardigheden zij beschikken omdat ik ze als leerkracht zie, hoor en begrijp. Ik heb er voor gekozen om mijn opgedane kennis te delen met ouders en scholen die dezelfde kernprincipes hebben als ik.

Gevolgen van niet zien, horen en begrijpen wat er speelt bij je leerlingen

Als je leerlingen zich niet gehoord, gezien of begrepen voelen dan kan dat twee effecten hebben.
Je merkt dat aan het gedrag. Er vindt een (langzame) omschakeling plaats:

  1. Je leerling vertoont negatieve aandacht (want elke manier van aandacht is er één) waar jij en de omgeving de gevolgen van ervaren.
  2. Je leerling trekt zich terug, kruipt in zijn of haar schulp, vraagt niks meer, mist de aansluiting met de groep (zowel cognitief als sociaal emotioneel) en gaat uiteindelijk met tegenzin en stressklachten naar school (buik- en of hoofdpijn).

Herken jij de effecten die ik hierboven heb beschreven? Voelen jouw leerlingen zich gehoord gezien en begrepen? Wat kun jij daaraan doen?

Het is nog niet te laat!

Jij als bevlogen professional wil niets liever dan rust in je groep. Je wil graag alle kinderen zien en er zijn voor hen allemaal. Je ziet heus wel dat je dat niet altijd lukt. Daarom nodig ik je uit om te sparren in een Inzichtsessie over jouw specifieke situatie, dan deel ik 3 tips met je.