Wanneer was je voor het laatst bang?
Ik was pas nog bang, Ik was op schoolreis met de kleuters…
Lori’s voeren in Avifauna… Dat doe ik écht niet, was mijn gedachte!
Liever bang dan dapper op dat moment.
Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik bang ben voor het onverwachte, onberekenbare van los vliegende vogels of katten.
De eerste kids uit ons groepje gingen wel. Ik vond ze enorm dapper.
Wij (het achtergebleven clubje bangeriken) bekeken dat met grote ogen.
Hmmm… dacht ik nog, als die kleuters het durven, waarom ben ik dan niet zo dapper?
Ik moet toch het goede voorbeeld geven?
Één leerling zei toen tegen mij: de volgende keer durf ik het vast wel.
Ik had nog precies genoeg muntjes over.
Tijd dus om het goede voorbeeld te geven.
Ik zei: zullen we samen bang zijn?
JA was haar antwoord.
Dus… daar gingen we samen…
ERG BANG
Allebei opgelucht dat we samen bang durfden te zijn en dat dat helemaal geen probleem was om daaraan toe te geven.
Na afloop voelden we ons erg dapper, We hebben Lori’s gevoerd 🙂
Dat hadden we zelf nooit bedacht.
Mooi om te mogen ervaren hoe het voelt om een kind (en in dit geval ook mijzelf) te helpen door toe te geven bang te zijn voor iets. Zo is de stap naar dapper zijn gezet en durven we een volgende keer te vertrouwen op hoe dapper we kunnen zijn.
In allerlei dagelijkse (leer)situaties kan een kind dit gevoel ervaren: ik ben bang (voor het onbekende), dus ik doe het niet.
Fijn is het dan wanneer je een begeleider naast je hebt die jou het gevoel geeft bang te mogen zijn én toch het kind het laat proberen in kleine stapjes, met begeleiding.
Dapper is een kind op zo’n moment. Achteraf voelt dat fijn.
Volgende keer lukt het weer!
